می گم،
امام جعفر صادق!
می گه چی شده یاد امام جعفر صادق افتادی؟
میگم مرگ نزدیکه ، دارم تمرین می کنم.
میگه به چه دردت می خوره؟
می گم می خوام هول شب اول قبر رو کم کنم. می گن سوال می کنند باید اسم ائمه رو بلد باشه آدم.
می گه اگه اعتقاد داشته باشی شاید به درد بخوره، ولی، به چه دردت می خوره؟
خب، اینو من نباید جواب بدم  دیگه! اینو دیگه خودش باید جواب بده که اگه منی،
دورا ز جون من! من که موحّدم و در حد توانم در راه ائمه بوده و هستم و خواهم بود منتهی،
اگر احدی،
یک زندیقی (ذندیقی؟)
اگه طی دوران حیاتش به ائمه تاسّی نکرد و دنبالشون نرفت و ازشون خط نگرفت والخ،
وقتی مرد، چه کاری از ائمه براش ساخته می شه؟
اصلا می شه؟
اصلا ائمه محترم نگاه می کنند به کسی که قبولشون نداره اصلا؟
من اگه ائمه باشم، نگاه نمی کنم!
ایییییییییینهمه مرید و شیعه و مسلم هست که باید براشون وساطت و پارتی بازی بشه و ریش گرو گذاشته بشه و الخ،
 کی می رسه به باقی کفّار؟
تازه، عین دکتر رفتنمون و دانشگاه رفتنمون و الخ هم،
کارها بطور مساوی بین ائمه تقسیم نشده که!
هممممه می خوان برن پیش امام حسین!
خب امام محمد باقر، چی کم داره که ماها نه توسل بهش رو واردیم نه تاسّی بهش رو نه هیچی دیگه رو؟
حضرت امام یازدهم، چرا نباید اونقدر مرید و منتظر داشته باشه که فرزند بزرگوارش، امام دوازدهم؟!
امام هفتم، چرا کمتر مراجعه کننده داره نسبت به امام هشتم؟
انّی اتوسّل بک، یا امام محمّد تقی علیک السلام مئه مرّه
انّی اتوسّل بک، یا امام زین العابدین، علیک السّلام مئه مرّه
انّی اتوسّل بک، یا امام موسی کاظم، علیک السّلام و تحیّه، مئه مرّه.

تمام.